Dünyanın saklambaç oyunundan iberet olduğunu sandığım zamanlardı, hızla geçen zamanla birlikte saklanacak hiçbir yer olmadığını anlamaycak kadar küçüktüm.. Yedi kulelere isabet eden topun, tüm hayatı ıskalayacağını hiç bilmiyordum. En fazla okul yolunda bir arkadaşı beklemekti tüm telaşım, beklemenin acıtacak boyutlarının olduğundan habersizce..
Küçüktüm...
Büyüktü balkonları evlerin. Sokaklar, kaybolacak kadar.. İnsan büyüdükçe mekanların küçüleceği, daralmış bir dünyada yüreğimin daralacağı aklımın ucundan bile geçmezdi..
Biriktirilemeyecek kadar az ama dünyaları satın alacak kadar çoktu param ki, dünylar, bir çikolata, bir kitap, bir gazoz.. Ve o gazoz kapağının ardında sayısız dünya, oyun adına..
Küçüktüm...
Bezden bebeklerin gözleri düğmedendi. En fazla çamur kirletirdi ellerimi, insan yüreğindeki karanlığın bilgisine ermediğim dönemlerde. Sokaklar oyun, evler harman yeri, çocukluk bayramdı..
Kovaladığım düşlerle büyürken, adını büyümek koyarken tüm kaybedilenlerin, her masalın mutlu sonla bitmediğini öğrendim..
Büyüdüm...
Kusursuz bütünlüğünü keşfettim insanın; hüznün yanında umudun, mutluluğun içinde kaybetmenin iç içe geçmiş bir zincirin halkaları olduğunu..
Büyüdüm...
Ölümün soğuk nefesini hissettim ellerimde, gözlerimde, en derinimde.. Ağlamanın birçok acıyı dindirmediğini, ağlamak için gözyaşı dökmek gerekmediğini, bildim... Her bilmenin ayrı bir sancıyı da beraberinde getirdiğini, her sancının güzelliklere gebe olmadığını bildiğim gibi..
Rapunzel, kesti saçlarını.
Hansel ile Gratel'in ekmek kırıntılarını kuşlar yiyip bitirdi.
Yüz Yıl Uyuyan Güzel, sonsuza dek yumdu gözlerini.
Pamuk Prenses, Yedi Cüceleri asla bulamadı.
Pinokyo, tahta olarak kalmaya mahkum edildi.
Heidi, soğuk bir apartman dairesinde dedesine hasret, veda etti hayata.
Kül Kedisi, küllerin arasında, hiç giyemeyeceği elbiselerin hayaliyle izledi tüm yaşamını.
Kırmızı Başlıklı Kız, kaybolduğu ormandan bir daha dönmedi.
Bana hep yalan söylediler.
Hep yalan söylediler bana.
Hiçbir masal mutlu sonla bitmedi..
Ha.
